«Συμβαίνουν τόσα πολλά πράγματα που ακόμα και μια μεγάλη καρδιά δε θα μπορούσε ν’ αντέξει».
Από ένα δοκίμιο του W.B. Υeats.
Μεγάλη καρδιά,
πλατιά σαν καρπούζι
αλλά σοφή σαν γέννημα,
υπάρχει τόσο μεγάλη αφθονία
στους ανθρώπους που έχω:
τον Μαξ, τη Λόις, τον Τζο, τη Λουίζ,
τη Τζόαν, τη Μαρί, τον Ντον,
την Αρλίν, τον πάτερ Νταν.
Όλοι μου προσφέρουν κατ’ επανάληψη
απ’ τις μικρές ζωές τους,
με τον τρόπο που η θάλασσα
ακουμπά τα πολλά δάχτυλά της στην ακτή,
ξανά και ξανά,
και με ξέρουν,
με βοηθούν να βρω την άκρη μου,
ακούνε με αυτιά φτιαγμένα από όστρακα,
απαντούν με το κρασί της καλύτερης περιοχής.
Είναι το προσωπικό μου.
Με παρηγορούν.
Μαθαίνουν τώρα
ότι η αρτηρία της ψυχής μου έχει κοπεί
και η ψυχή μου αναβλύζει μπροστά τους,
αιμορραγεί πάνω τους
λερώνοντας τα ρούχα τους,
βρομίζοντας τα παπούτσια τους.
Και ο Θεός με γεμίζει,
αν και υπάρχουν καιροί αμφιβολίας
τόσο βαθιάς όσο το Γκραν Κάνυον -
κι όμως ο Θεός με γεμίζει.
Μου δίνει τις σκέψεις των σκύλων,
την αράχνη στον περίπλοκο ιστό της,
τον ήλιο
σε όλη την κατάπληξή του,
κι ένα σφαγμένο κριάρι
που είναι η δόξα,
το πανάκριβο μυστήριο,
και την καρδιά μου
που είναι πολύ μεγάλη,
τ’ ορκίζομαι, είναι πολύ μεγάλη,
ένα τέρας των ειδών,
που τα χωράει όλα –
ολόκληρο το μένος της αγάπης.
***
Η παρούσα μετάφραση περιλαμβάνεται στην ανθολογία "Anne Sexton - Ποιήματα" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Printa.
