Στον τσιμεντένιο τοίχο σήμερα
ξεφλουδίζει η αφίσα του τσίρκου
και τα παιδιά το έχουν ξεχάσει
αν έμαθαν ποτέ γι αυτό.
Θυμάσαι, πατέρα;
Μόνο ο ήχος παραμένει,
ο μακρινός βρόντος των καλών ελεφάντων,
η φωνή των αρχαίων λιονταριών
και το τρέμολο των κουδουνιών
για τον ιπτάμενο άνθρωπο.
Εγώ, γελώντας,
στον ώμο σου ψηλά
ή μικροσκοπική μπρος στα τραχιά πόδια των αγνώστων,
δεν φοβόμουν.
Μου κρατούσες το χέρι
κι αμέσως μου εξηγούσες
τους τρεις κύκλους του κινδύνου.
Αχ, να ο άτακτος κλόουν
και η ξέφρενη παρέλαση
ενώ η αγάπη, η αγάπη
η αγάπη με κύκλωνε.
Ξεκίνησε από αυτόν τον ήχο.
Με κομμένη την ανάσα
βλέπαμε τον ιπτάμενο άνθρωπο
να προτάσσει το στήθος
στον σανιδένιο ουρανό,
να αναρριχάται στον αέρα.
Θυμάμαι το χρώμα της μουσικής
και το πώς όλοι οι τρεμάμενοι ήχοι σου
ήταν παντοτινά δικοί μου.
***
Πρώτη δημοσίευση στο PoeticaNet.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου