Ως τις αρχές Αυγούστου
τα αόρατα σκαθάρια είχαν αρχίσει
να ροχαλίζουν και το γρασίδι
ήταν τόσο σκληρό σαν ινδική κάνναβη και
δεν είχε χρώμα – ακριβώς όπως
κι η άμμος δεν έχει χρώμα και
είχαμε φορέσει τα γυμνά μας πόδια,
γυμνά από τις είκοσι
Ιουνίου και υπήρχαν φορές που
ξεχάσαμε να κουρδίσουμε το
ξυπνητήρι σου και κάποια βράδια
ήπιαμε το τζιν μας ζεστό και σκέτο
σε παλιά σκαλιστά ποτήρια ενώ
ο ήλιος εξέπνεε και χανόταν
σαν ένα κόκκινο ζωγραφιστό καπέλο και
μια μέρα έδεσα πίσω τα μαλλιά μου
με μια κορδέλα και είπες
ότι έμοιαζα σχεδόν με
πουριτανή κυρία και αυτό
που θυμάμαι καλύτερα απ' όλα είναι ότι
η πόρτα του δωματίου σου ήταν
η πόρτα του δικού μου.
***
Το πρωτότυπο εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου