Χιλιάδες πόρτες πίσω
όταν ήμουνα παιδί μοναχικό
σ' ένα μεγάλο σπίτι με τέσσερα
γκαράζ και ήταν καλοκαίρι
απ' όσο μπορώ να θυμηθώ,
ξάπλωνα τη νύχτα στο γρασίδι
το τριφύλλι να ζαρώνει πάνω μου
τα άστρα σφηνωμένα από πάνω μου
το παράθυρο της μητέρας μου φουγάρο,
κίτρινη ζέστη που έβγαινε,
το παράθυρο του πατέρα μου μισόκλειστο,
ένα μάτι όπου περνούν οι κοιμισμένοι,
και οι σανίδες του σπιτιού
ήτανε λείες και λευκές σαν το κερί
και πιθανόν χιλιάδες φύλλα
ν' αρμένιζαν στους παράξενους μίσχους τους
και τα τριζόνια να τραγουδούσαν μαζί
κι εγώ, στο ολοκαίνουριο σώμα μου,
που δεν ήταν ακόμα σώμα γυναίκας,
έκανα τις ερωτήσεις μου στ' αστέρια
και πίστευα ότι ο Θεός μπορούσε στ' αλήθεια να δει
τη ζέστη και το χρωματισμένο φως
αγκώνες, γόνατα, όνειρα, καληνύχτα.
***
Το πρωτότυπο εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου